Cadeautjes; alleen van het woord al worden wij blij
Al heel jong begint de ontwikkeling van deze specifieke, verwachtingsvolle emotie; peuters die het papiertje van hun cadeautjes scheuren op hun verjaardag, de schittering in de oogjes van een zesjarige en de vragende blik in de ogen van een teenager “krijg ik echt een….”.
Het is de start van een emotioneel virus wat nooit meer over gaat!
En we gebruiken dat virus te pas en te onpas, omdat we het fantastisch vinden iemand te verrassen en die verrukking te zien wanneer de aard van het cadeautje tevoorschijn komt. Was dat knisperen van het pakpapiertje een prachtige start voor een kleuter, voor een volwassene is het de opstart van een gevoel van verrukking, terwijl nog niet eens duidelijk is wat zich onder dat omhulsel bevindt.
Cadeautjes; doordachte tactiek
Het hele cadeautjesprincipe is de grondslag van een complete verkoopmagneet; we weten het en trappen er toch in. We krijgen immers een cadeautje! Om het even wat er verkocht moet worden, energie, smartphones, auto’s, koophuizen, lingerie, computers, leerrichtingen, televisieprogramma’s en netwerken…. het maakt niet uit, de klant wordt gelokt met cadeautjes!
En ook daar blijft het niet bij! We geven cadeautjes voor lieve moeders, spijtige flaters, opvang in barre tijden en lieve vrienden, omdat het geven van cadeautjes ons die glimp van de schittering in de ogen van de ontvanger laat zien. En hoe intenser wij – en dus ook de ontvangers – dat ervaren, hoe vaker we in die rol van cadeautjesgever glippen, omdat het zo leuk is, omdat….. ach ja, die schittering in de poppetjes van die ogen!
Maar het kan ook humor geven!
In mijn jonge jaren (ach, ja…) verviel ik regelmatig in de modus van “neem een enorme bos bloemen mee en geef een knuffel” om vervolgens de grinnik te horen met daar achteraan “…. En? Wat ben je van plan?” 
En natuurlijk was er een plan;
- dat uitje met vriendinnen naar Amsterdam,
- op de plof naar Bussloo na het werk en pas laat thuiskomen om te eten,
- of een shop-till-you-drop-actie met die ene die net niet binnen het kader “acceptabel” past,
- of het plan om te….
Het maakte niet uit; die bos bloemen werkte altijd. Als die bos zichtbaar werd, werd er al gelachen, want na twee keer wist iedereen dat er weer “iets” kwam.
Het gaf humor, relativatie, maar ook toegeeflijkheid, want och, ze liep toch niet in zeven sloten tegelijk. Nou, ja…. maar de basis van het geheel had ik heel snel begrepen; cadeautjes openen deuren!
Doorgeefluik
Al met al zijn complete bedrijfstakken afhankelijk geworden van onze cadeautjescultuur, waarbij veel goedbedoelde rotzooi zijn weg weer vindt naar een andere gelukkige die wellicht ook weer hetzelfde doet om de gever niet te bezeren of beledigen! En anders hebben we altijd nog de kringloopwinkel!
Zou de hele cadeautjescultuur verdwijnen; houden we geld en kastruimte over en verdwijnt de onderlinge verplichting aan (verjaardags)feestcadeautjes in een fantastisch papierke als onderdeel van de onbewuste wedijver en worden de onderlinge verhoudingen een stuk simpeler.
Het is de prijs die wij betalen voor die uren waarin wij een volgende verrassing verzinnen, het internet afspeuren naar de mogelijke uitvoering van het plan en urenlange telefoongesprekken met mededaders van het organiseren van een surprise party, het verrassingsdiner of dat sublieme cadeau in de vorm van een midweek in een fantastisch hotel in een wereldstad; vol romantiek en bezienswaardigheden.
Kop in het zand
We weten dit allemaal, maar we houden het bewust in stand, want dat knisperen van het cadeaupapier of het openen van de envelop met verrassingsdetails, de glinstering in de ogen en de schittering wanneer het cadeautje in de smaak valt; het is het allemaal waard!
We blijven genieten!
Geef een antwoord