Verworven dromen en gestorven illusies
Als kind 
hebben we leren dromen….
door alle verhaaltjes die ons verteld werden. We droomden erop los! De illusies vonden ons vanzelf wel.
Zo hadden we intelligente gesprekken met een konijn, hingen de gewassen katjes in theedoeken aan de waslijn te drogen en maakten ons ridder- en jonkvrouwenleven echt met een deken als ons kasteel en handdoek als een neergelaten ophaalbrug.
Het kon allemaal en we genoten!
Als tiener ontdekten we dat dansen van blijdschap…..
toch wel een heel aparte kunde is; zo geleerd en oneindig in toepassing!
We leerden het te waarderen wanneer we tegenover een prachtig exemplaar van de andere sekse kwamen te staan waar we “wel een beschuitje mee wilden eten” en genoten van de blikken van verstandhouding in de vriendengroep wanneer het weer eens “raak “ was!
Het vormde ons brein richting volwassen gedrag.
Als jong volwassene, op de rand van twintig….
vonden we de serieuze gesprekken van de ouderen een teken van levenswijsheid, filosofisch of simpelweg stom; het waren de uitersten die ons aangaven waar we zelf stonden en waar naartoe dachten te gaan.
En vervolgens……?
Gingen we ons settelen in onze karakters en baanden onze weg in het leven, onze carrière en gezinsleven. We voorkwamen de fouten van onze ouders te herhalen en maakten onze eigen!
We leerden onze grenzen aan te geven voor onze partner en kroost, collegae en vrienden op een meer doordachte manier of sloegen die afslag over en bleven hangen in oude gewoontes.
Wat we ook allemaal deden….
we hadden onze dromen en daarin maakte de realiteit niet veel uit. Het dromen bleek een eigenschap te zijn die wij of vasthielden of verloren tijdens onze lichamelijke en geestelijke groei. Het maakte een plattegrond van onze mogelijkheden; een soort schatkaart voor onze mindset en toekomstvisie.
Maar ergens in ons volwassen leven….
komen we ook op het punt dat we de balans opmaken en kijken wat er onderaan de streep verschijnt. Naarmate we gelukkig, tevreden of sacherijnig worden van de uitkomst bepalen we onze volgende zet; onze poging tot correctie of continuïteit.
Niets voelt zo goed als succes! Het behalen van levensdoelen geeft ons energie! We maken dan weer nieuwe plannen en gaan voor grotere doelen en diepere tevredenheid. De spiraal mag naar boven tot het oneindige!
Maar wat als het niet is gelukt? Illusies?
Wat als onze dromen ons lijken te bedriegen en ons leven een andere wending lijkt te geven? Dan sturen we bij tot we het alsnog voor elkaar krijgen of we geven het op.
In dat laatste geval hebben we de uitdaging onze mindset goed op de rails te houden richting optimisme en geloof in onszelf en onze dromen.
We lezen de boeken die ons steunen en die ons magische ideeën geven – of illusies verwoorden – en vergeten terug te gaan naar de ontwerptafel en onze dromen opnieuw in te stellen, opnieuw te organiseren en met open ogen te aanschouwen; we zijn vergeten wat we als kind hadden!
Het wordt pas echt beroerd als wij ons geluk, onze dromen en toekomst laten afhangen van de partner die ons zegt te begrijpen, de eigen gang gaat en zich weinig van ons aantrekt.
Van verliefdheid schakelen naar…..
liefde geeft ons een rijk gevoel, maar van liefde naar een onbestendige vorm ergens tussen partnerschap en onwillige sleur kan ons compleet ontmoedigen; gestorven illusies dienen zich aan.
We raken in een neerwaartse spiraal en kunnen ons maar moeilijk corrigeren.
Immers, een deel van onze mogelijkheden is afhankelijk van een ander persoon die geen weet heeft van wat wij nodig hebben.
Verdorie, wat lastig allemaal!
Waarom lijkt het mensdom niet meer op een nieuw soort schildpad; in je uppie altijd thuis in eigen huis….
Geef een antwoord