Leven met een geheugenverlies

“Weet je nog….?”

Nee, iemand met een (gedeeltelijk) geheugenverlies weet dat niet. Daarvoor ontbreekt de werking van het informatiesysteem in connectie met de interval van het geheugen. Voor iemand met een geheugenverlies is het een eenduidige wazige, mistige vlek waarbinnen de antwoorden liggen.
Voor iemand met een (goed) werkend geheugen lijkt het een overbodig dilemma. Immers; bij diegene wordt incidenteel informatie gemist tot iemand anders een paar kernwoorden benoemd waarna vervolgens een “o ja, nu je zegt….” volgt. De herinnering baant zich een weg naar het bewustzijn en die bladzijde van de persoonlijke geschiedenis is weer leesbaar.

Mensen met een geheugenverlies kunnen die informatie niet bereiken.

Voor hen blijft dat mistige veld en er zijn maar weinig mensen met een goed werkend geheugen die dat willen of kunnen begrijpen. De “ver van hun bed show” ligt soms heel dichtbij wanneer wij het hebben over mensen die een deel van hun geheugen niet kunnen bereiken; een bepaalde periode of een bepaald deel van de hersenen zoals na een (auto)ongeluk, ondergaan van een misdrijf (P.T.S.S.), het aanschouwen van oorlogsgeweld (P.T.S.S.) of als een gevolg van een ziekte.
Dan wordt de groep ineens veel groter en is er eigenlijk altijd wel iemand ergens in de vrienden- of kennissenkring te vinden die het betreft. En dan? Dan is het ineens een dichtbij mijn bed show.

Toch hoeft de situatie voor degene die het betreft niet vast te staan.

Soms komt ineens de tijd dat zij verrast worden met flarden vanuit het geheugen. Dat kan behoorlijk hard aankomen, beangstigen zelfs. Want…. de emoties die daaraan verbonden zijn, horen niet bij het hier en nu. Zij horen bij een stuk verleden wat onbekend is. En waar moet die herinnering geplaatst worden? Wie zijn de medespelers in dat terug gekomen stukje “soap”?
Het is een uitdaging al die emoties een plek te geven.

Wel is er vaak een vast patroon:

• In eerste instantie komt de schrik diep in de kern binnen. De persoonlijkheid krimpt meestal ineen alsof een vuistslag de oorzaak van de malaise is.
• De stukjes herinnering kunnen als een film aan diegene voorbijgaan. Alleen de bioscoop ontbreekt.
• Het besef van tijd en plaats verdwijnen ook vaak en wat er blijft is een vacuüm van de herinnering.
• De onrust zakt weg; langzaam en onlogisch.
• Daarna komt de rust. Een rust van aanvaarding van informatie die wellicht alles behalve compleet is en vaak meer vragen oproept dan er voordien waren.
• Dan komt de misselijkheid en de honger; het hele metabolisme gaat vaak op een hoger niveau…. eten van suikervrije producten geeft vaak soelaas!
• En met een beetje geluk; de kou, de rillingen; de koude voeten en handen!
Dat is perfect, want….. dat is loslaten! Dat is verwerken en dat is de eindstreep van een heel klein beetje oplossing van een klein stukje mysterie

Maar komen er geen stukjes terug, is er nog steeds van alles mogelijk.

Het onderbewustzijn weet ALLES! Dus ook de invulling van de lege, mistige plekken in het geheugen. Belangrijker nog; alle emotionele gevolgen zijn daar perfect in kaart te brengen. Ook zonder de invulling van de lege plekken, ook zonder de “herinnering” opnieuw te hoeven ondergaan.

Voor slachtoffers van geweldsmisdrijven….

….is dit een goede mogelijkheid tot het investeren in de persoonlijke ontwikkeling. Zij kunnen de ontwikkeling van geautomatiseerde reacties vaak beter begrijpen waardoor ze meer vrijheid gaan voelen.
Voor mensen die een andere aanleiding voor het geheugenverlies hebben, kan dat minder belangrijk zijn. Immers, zij hebben (waarschijnlijk) minder raadseltjes op te vullen.

Bent u getuige van zo’n proces?

Laat de natuur zijn beloop gaan en geef water en iets te kauwen!

Bewaren