Kinderen opvoeden; grenzen neerzetten
Regelmatig wordt mij gevraagd de communicatie met de kinderen te begeleiden. Opvoeden is een uitdaging wanneer ultieme communicatie niet in de eigen opvoeding werd gehanteerd. En dan nog; opvoeden is geen vak op school, dus vaak gaan we op ons gevoel af. Dit artikel is een onderdeel van een vierluik over opvoeden en de communicatie daaromtrent.
Effecten bij kinderen
De grote vraag is of opvoeden het meeste effect heeft op onze kroost of op onszelf. Immers; voor u kinderen krijgt is het (en zo hoort het ook) vrijheid – blijheid.
Bij de start van een familie komen we in aanraking met allerlei uitdagingen die we alleen in theorie kennen; huilbaby, drammende peuter, dwarse kleuter en eigenzinnige scholier.
Ligt dat aan het kind?
Zeker wel voor 10%! En in het eerste geval zou het een medische verklaring kunnen hebben. Maar voor de rest? De communicatie van de volwassenen!
- Ach, laat toch; ze is nog zo klein….
- Voor deze ene keer….
- Wat nee? Tuurlijk mag ze dat!
- Omdat het zaterdag is…..
Uw kind beseft absoluut niet dat het klein is, wat een andere keer is, waarom papa tegen mama ingaat (vecht de achterliggende onenigheden in de slaapkamer uit met een dichte deur) of wat een zaterdag is!
Uw kind beseft alleen – onbewust – dat er mogelijkheden zijn!
Mogelijkheden om een eigenzinnig programma te designen zijn er door te:
– huilen, krijsen en schreeuwen,
– drenzen en drammen,
– stampen en schoppen,
– en….
– bijten
Genoeg mogelijkheden dus om een jonge moeder – of vader – het leven behoorlijk zuur te maken. Dat het kind het ook van diegene als mogelijkheid aangereikt heeft gekregen, is totaal niet doorgedrongen.
Nee, het kind is dwars! Geen idee wat eraan mankeert.
En dan komen er de goedbedoelde adviezen, trainingen en opvoedkundige sessies.
Maar….. een oud gezegde is: Voor je aan een kind begint, voedt eerst een hondenbaby op!
Zegt u tegen die pub ook dat het zaterdag is? Het voor die ene keer wel mag?
Natuurlijk niet! Het idee alleen al……!
Daar raakt het beestje helemaal van in de war.
Hoe kom ik op het idee?
Tja, hoe zou dat komen?
Mijn taak is het de ouders wakker te schudden en het puppygedrag te vergelijken met de mistanden met de eigen spruit. Pfff, wat een vak!
Maar als dan het kwartje gaat vallen bij vader en moeder blijkt onzekerheid de boventoon te voeren.
• Hoe om te gaan met de dagelijkse realiteit?
• Hoe om te gaan met de mening van de andere ouder en de mening van het kind?
Het antwoord ligt in de communicatie en het aangeven van grenzen!
Trek als ouderlijk paar één lijn en hou u daaraan; val elkaar niet af, maar val elkaar bij
Geef duidelijk de grenzen aan waarbinnen het kind zich vrij kan bewegen. Na enig gesteggel zal het kind berusten en beter presteren. Immers, binnen de veilige grenzen zijn geen vraagtekens meer en kan het kind zich helemaal uitleven in de eigen creatieve mogelijkheden.
Reageer met een lik-op-stuk-beleid bij het overtreden van de grenzen. Wees duidelijk met gepaste, maar niet overdreven, dramatiek. Eén keer; maak er geen toekomstige “oude koe” van!
Straf even duidelijk als de grens! Bij herhaaldelijke overtreding kunt u aangeven dat bij een volgende overtreding de straf zwaarder zal zijn en hoe teleurgesteld u bent in de herhaaldelijke machtsstrijd. Maak er geen wedstrijd van!
Hou een wekelijkse gezinsvergadering waarin zowel uw kind(eren) als u aangeven wat goed en minder goed gaat. Maak samen afspraken over de dagelijkse klusjes wanneer uw kind ouder wordt; geef het kind verantwoordelijkheden waar het trots op kan zijn.
Geef een reactie