Moeten – syndroom

Moeten is een lelijk woord!

“Moeten” heeft in iedere taal zijn eigenaardigheden evenals de mensen die het gebruiken. Natuurlijk spelen ook opvoeding en gewoonten een grote rol in de keuze van woorden
Wanneer mensen bij mij in coaching gaan is de taal een leidraad voor mij voor het in kaart brengen van de emoties en de uitdaging die in het rapport over te nemen, zodat de cliënt zich op zijn / haar gemak kan voelen. Bij mensen met grote – maar natuurlijk ook kleine – trauma’s is dat uitermate belangrijk.
Wanneer de taal onder de loep genomen wordt, komen ook de gewoontes in de taal naar voren die met duplicatiegedrag te maken hebben. En dat is niet altijd kommer en kwel; soms is het ronduit komisch en soms simpelweg triest.

Neem het “moeten” syndroom…..

…het letterlijk opnemen van het woord MOETEN. Voor slachtoffers van zedendelicten heeft dat woord alleen al een trauma-groeiend effect; de echo’s van de (mis)daden gekoppeld aan…..
Voor kinderen die een hekel aan school hebben, komen we ook al gauw bij dit onderwerp uit.
En wat dacht u van mishandeling in eigen relatie?
Enfin, u begrijpt vast wel de strekking van de gevolgen van het noemen van het woord MOETEN bij deze mensen; geen rapport en als u het woord te vaak gebruikt, kon iets wat heel erg mooi zou kunnen worden wel eens in de kiem gesmoord zijn.
Wat zonde!
En allemaal dat vanwege één woord!
Het is helemaal niet gezegd dat diegene de betekenis van het woord ook bedoelt.
Het kan simpelweg duplicatiegedrag zijn, driekwart van de familie gebruikt het al vanaf de tijd dat u kind was, uw huidige vrienden doen niet anders etc.
En u, als u het woord gebruikt?
U bent zich dat niet bewust, denkt er niet over na en bedoelt het absoluut niet zo.

Wanneer wij heel bewust met onze taal omgaan en alleen zeggen wat wij bedoelen? Dat zou de oplossing zijn, nietwaar?
Dan krijgen we duidelijkheid!
Ik daag u uit…..
Doe het een uur in gesprek met uw partner, nazaat of grootmoeder.
Na dat ene uur is uw energie behoorlijk gedaald door het continue scannen van wat u heeft gezegd en gaat zeggen.
Geeft u het dan op?
Ik hoop het niet, want wanneer u er een gezamenlijk projectje van maakt, komt er een hele mooie tijd met hopelijk heel veel humor en heel veel nieuwe, verrassende inzichten.

Zo ken ik een stelletje die mij een appje over dit onderwerp lieten inzien.

Situatieschets: er is een sleutel zoek en zij heeft op dat moment geen sleutel; hij wel. Zij komt later thuis en hij heeft nog een afspraak en gaat weg.

Zij staat op de stoep en belt aan in de veronderstelling dat hij al terug is. Hij geeft geen antwoord op de app. en de deur blijft ook dicht. Zij stuurt – als een imitatie Fred Flinstone – een appje met “Wilma, open the door.”

Hij reageert heel mannelijk en totaal onbegrijpelijk voor haar vrouwelijk brein met “Knip de heg maar” als een poging haar duidelijk te maken waar hij de sleutel voor haar heeft neergelegd zonder het plekje te verklappen aan de mensen om hem heen.

Zij begrijpt hem niet en zegt die “kleredeur open te doen.” Uiteindelijk rijdt zij weg voor een kopje thee op een terras tot hij thuiskomt.

Hij bemerkt dan dat zij niet thuis is, wordt boos en stuurt haar deze app:

Je had de sleutel moeten pakken, schat.
Ik moet niets, eigenwijze draadnagel.

Na 10 minuten heeft haar toch maar gebeld en de rest is geschiedenis.

Hoe vaak kunt u zichzelf betrappen op hetzelfde principe als in dat appje?
Hoe vaak heeft u last van het “moeten” syndroom?
Hoe vaak zit u in de “rol” van Fred Flinstone?

Bewaren