Trauma’s op de werkvloer

Op de werkvloer?
Een uitzondering?
Alles behalve dat!
Traceerbaar?
Amper!
Maandagochtend depressie?
Welnee, de hele week!
Vrouwelijk?
Nee hoor, mannen én vrouwelijk, kortweg: menselijk!

Denkt u nu dat ik ze zie vliegen?

Welnee, ik ben gewoon realistisch.
Hoewel; bestaat dat wel?
Hm, dat is een andere discussie.
Nee, trauma’s op de werkvloer zijn alledaags en evenveel mannelijk als vrouwelijk. De meesten lopen er niet mee te koop en blijven in hun interne gevecht onopgemerkt.
Een enkeling laat weten wat er leeft. Logisch wanneer een familielid is overleden, een kind ernstig ziek is, de naam verandert door een echtscheiding of het ziekteverzuim langer duurt vanwege de ernst van de kwaal. Dat zijn allemaal oorzaken die wij bespreekbaar vinden.

Maar gaan we een etage dieper?

Dan wordt het moeilijker. Uiteraard zijn er altijd collegae die iedereen een open boek vinden en wanneer ik dan zo iemand spreek en het “toevallig” over mijn cliënt gaat – wat de blaaskaak niet weet – blijken de conclusies een armtierig werkelijkheidsmarge te hebben.

Het zijn juist die blaaskaken – met hobbyisten psychologie – die ervoor zorgen dat veel niet wordt besproken aan de rand van de werkvloer; de koffiemachine, de spreekkamer en de beoordelingsgesprekken.

Nee, men houdt het liever voor zich. Een enkeling kiest een passende coach en – Nederlands als we zijn, kan daar blaaskakencommentaar op komen – houden daar onze mond over dicht.

Uiteindelijk gaan we voor privacy.

Ik hoor het u denken: dat wil toch iedereen?
Ja, daar kunt u gerust vanuit gaan, maar mensen met een jong trauma zijn kwetsbaar en bang.
• Wat zal een ander zeggen?
• Kan het mijn baan kosten?
• Zal ik nog in aanmerking komen voor promotie?

Allemaal vragen die bewust en onderbewust (blijven) spelen. Wanneer dat een jong iemand betreft kan dat evengoed spelen als bij een ouder iemand; kwetsbaarheid kent geen leeftijd.

En een oud trauma op de werkvloer?

U bedoelt een trauma wat al jaren en jaren door de persoon in kwestie onbesproken blijft?
Hm, lastig!
Zo iemand heeft geoefend in het zwijgen, het opvangen van de meningen van anderen (hoe hard ze ook zijn) en het vasthouden van de “poker face”.

Maar uiteindelijk zal ook dat oude trauma zijn tol eisen; een zwaar rugzakje geeft altijd negatieve effecten in het lijf (rug?), de rust (effecten op het slaagritme?), de sociale verbintenissen (op de achtergrond voelt beter?) en, uiteraard…. het energieniveau.
Oeps, is het dat allemaal wel waard?
Pas wanneer dat trauma in kracht gaat inleveren door goede gesprekken zal het voor de desbetreffende persoon steeds duidelijker worden wat dat trauma hem of haar al die tijd heeft gekost! En dat terwijl de verwerking ook een tandje aan het energieradertje omhoog krikt.

Het kan absoluut anders!

Regelmatig ben ik ingehuurd door de (betere) werkgever om een gespreksronde te houden onder het personeel, waarbij zowel mannen als vrouwen de kans kregen op extra gesprekken zonder dat het zielig of beschadigd over komt.

Na een paar keer mij te zijn tegengekomen, ben ik niet meer een vreemde. Gek, maar waar, de koffieautomaat is een wondermiddel. Vier rondes later ben ik al onderdeel van het meubilair en na een tijdje komen de verhalen, waar het werkelijk om draait, los.
En wat er dan al die tijd bij diegene heeft geleefd!

Diezelfde blaaskaak blijkt dan al gauw heel stil te worden, mijn deur te openen en met een jongensachtige grijns te vragen of ik mij al verveel. Maar natuurlijk heb ik tijd voor diegene en prijs mij gelukkig dat ik het goed aangevoeld heb bij wie de grootste zere plekken te vinden zijn.
Dat grote, kleine hartje is een teken van menselijkheid onder een bravoure e uitstraling; iedere keer weer.

Bewaren