Valentijn zegt het met rozen
Ach, die Valentijn….
De meesten van ons worden alleen geboren….
en de meesten van ons nemen ook weer alleen afscheid. Daartussen is het aan ons een invulling te geven aan wat wij leven noemen.
Ik wil daar even met u over babbelen, zo knus met elkaar aan de computer….
Het leven ontvouwt zich in mogelijkheden verdient met goede, bij de persoonlijkheid passende, beslissingen en vormt zich door onze keuzes.
Allemaal invullingen die wij zelf hanteren; hetzij bewust, hetzij onbewust.
Bent u dat met mij eens?
Zitten we op dezelfde golflengte?
Ah, perfect!
Wij doen iets voor anderen om hen te plezieren (of om onszelf een schouderklopje te kunnen geven), we complimenteren een ander omdat we daar bewondering voor hebben (of omdat we het netwerken niet echt geleerd hebben) en we pinken een traan weg bij een ouderwetse snotterfilm (omdat er ergens bij ons iets leeft dat….), want uiteindelijk willen we onszelf heel graag aardig vinden.
Is daar dan iets mis mee?
Ach welnee, het is een natuurlijk patroon.
Uiteindelijk is er maar één persoon die ons beoordeeld – nee, die niet, ik had het over een persoon – en dat zijn wijzelf.
Geen rechter is zo streng als de eigen onderbewuste persoonlijkheid en wij straffen onszelf met de verwijten in onze gedachtegang.
U fronst uw wenkbrauwen?
U vraagt zich af of ik het criminele mensdom ben vergeten?
Geenszins.
Veel kleine boefjes worden pas echt crimineel door hun eigen angst te bevechten via stoerheid, bedreiging en de overtreffende trap van “aanval is de beste verdediging”.
Ik ben ervan overtuigd dat maximaal 1 op de -tja wat? Miljoen? – als slecht geboren wordt.
Welke angst? Ach, mogelijkheden te over!
- Iets als angst voor de eigen emoties?
- Of voor de mening van anderen?
- Het angstige tegen anderen in te gaan?
- Die ultieme angst om de eigen dromen waar te maken?
- Maar ook angst om gelukkig te zijn? Met zichzelf, met anderen, met de omstandigheden?
U zucht?
Tja, ik weet het. Alles went, ook negatief denken en een negatief zelfbeeld. Zelfs ontmoedigingsbeleid en jaloezie. Daarvoor hoeft u echt niet crimineel te zijn!
Een mens is een gewoontedier, nietwaar? Daarom heeft iedere cultuur ook zijn eigen keuken, omgangsvormen en taalgebruik.
U hoort mij daar echt niet over klagen, want het is handig te weten wat voor soort gerechten je kunt verwachten bij een Italiaans-, Chinees- of visrestaurant. Cultuur maakt het ons gemakkelijker met anderen om te gaan.
Voor die ander?
Nee, voor onszelf!
U grinnikt?
Het wordt voorspelbaar, nietwaar? Want we willen weten hoe anderen over ons denken. En niet zozeer omdat wij begaan zijn met die ander. Nee, meer omdat we begaan zijn met onszelf.
Naarmate we ouder worden, wordt het steeds minder interessant hoe een ander over ons en onze voorkeuren denkt. We komen dichter bij onszelf en we gaan steeds meer voor onze eigen idealen, dromen en doelen.
U knikt bevestigend? U verzucht dat het de natuur van de mens is?
Dat is allemaal leuk en aardig….
Maar waarom heb ik dan zo’n plezier in Valentijn zijn dag?!
U denkt dat het om mij gaat?
Welnee, ik doe daarin niet mee.
Een week na de jaarwisseling zie ik de winkelinhoud alweer wisselen. Allerlei rode, lieflijke voorwerpen nemen de plaatsjes in van de kerstgroene decoraties.
Knus! Gezellig! Lieflijk!
Dames en heren van de post dragen andere kleuren…. post in hun handen, het mystieke krijgt de overhand, heimelijke kaartjes, anonieme rozen en grinnikende knipoogjes.
Een paar jaar geleden
Ik zag een man haastig een bloemenzaak binnenkomen, waar ik stond te wachten op het bestelde, kunstig in elkaar gezette, bloemstukje.
Hij nam een hele lading rode rozen in soloverpakking af en keerde terug naar zijn auto. Mijn bloemstukje was af en ik volgde.
Oei, die auto stond op de stoep met een schrijvende oom agent ernaast.
“Geef maar op” zei de man, “mijn dag kan niet meer stuk.”
Oom agent keek geïrriteerd op van zijn schrijfwerk.
“Dat doe ik ook wel.” bromde de dienstdoener van onbestendige leeftijd.
“Prima. Want ik maak mijn vriendin, mijn moeder, mijn schoonzuster, de oude buurvrouw en de werkster aan de overkant gelukkig met een rode Valentijnsroos.” (De rest van zijn lijstje gelukkigen ben ik vergeten.)
De agent vervolgde zijn hobby.
“…en ik wil u niet uitsluiten.”
De jonge man – halverwege de twintig – een ware Valentijn!
De jonge man – halverwege de twintig – een ware Valentijn!….ging weer naar binnen en haalde nog een roos.
Na zijn bekeuring aangepakt te hebben, gaf de politieagent de laatst gekochte roos “Voor uw vrouw. Maakt u tenminste ook een goede beurt, want u bent vast vergeten er een te kopen.”
De charmante Valentijn stapte in zijn auto en reed weg, het bonnetje tussen de lippen geklemd en pretlichtjes in zijn ogen.
Meneer agent bleef verbluft achter en keek van de roos naar de wegrijdende auto en weer terug.
Ik keek hem aan en verzuchtte: “Waarom zit dat niet in mijn familie?
Geef een reactie