Waarheid als leidraad

Als mens zijn we van die aparte creaturen in de zoogdierensector die waarheid als leidraad hanteren. Voor ons is dat heel normaal. Zijn wij de enige zoogdieren die dat belangrijk vinden, onderscheiden en onderstrepen?

Geen idee!
Vreemd genoeg hebben we mondjesmaat informatie over de communicatie tussen andere zoogdiersoorten. Dát er gecommuniceerd wordt, is ons inmiddels wel duidelijk! De ene blaf is niet de andere, die ene miauw heeft een ander timbre en ook gebrul, gemekker, geblaas en gehinnik weet zich te onderscheiden in allerlei klemtonen, timbre en toonhoogten.

Kunnen we het als menselijke hebbelijkheid classificeren?

Gewoon voor het gemak en voor de leidraad van dit artikel?

Mooi, doen we!

Want dat waarheidsgetrouw is toch wel even een dingetje. Behalve dat ieder mens een andere maatstaf hanteert, is het een kwestie van klemtoon en “point of view”, in hoeverre het emoties en verplichtingen raakt. Je moet mens zijn om het zo ingewikkeld te kunnen maken.

“Point of view”

Het lijkt wellicht een uitvlucht, maar het is heel letterlijk. Wanneer wij met elkaar praten en we kijken elkaar conform de etiquette aan, dan hebben we allebei een ander uitzicht achter onze gesprekspartner. Immers, we hebben geen ogen in ons achterhoofd. Dus zien we een ander plaatje dan onze gesprekspartner van dat moment.

Daarnaast hebben we ieder een eigen interesseterrein. Ieder mens is uniek, dus het interesseterrein ook. Daarmee vallen ons aparte dingen op omdat het onze interesse heeft, ons irritatieveld beslaat, ons wensenlijstje vertegenwoordigt, onze kleur heeft, ons….

Albert Einstein

Einstein heeft het voor ons uitgerekend

De gemiddelde mens krijgt ongeveer 3 á 4 % van zijn / haar omgeving mee. En dat is de hele mikmak! Dus wat we zien, horen, ruiken, proeven, voelen. Als de één voor dat onderwerp meer visueel is ingesteld als de ander, dan klopt het al niet meer.

Iemand die getraind is in het scannen van de omgeving, zoals mensen die werkzaam zijn in de persoonsbewaking, dan stijgt het tot maximaal 6%. Voeg daar getrainde jaren aan toe en er komt nog een procentje of 2 bij. Maar dan heb je het wel gehad!

Dus een getuigenverklaring heeft maar 3 á 4 aan omgevingswaarde.

Neem een gemiddelde ramp op één plek en je krijgt minstens 100 verschillende verklaringen bij een aanwezigheid van 150 personen. En de rest? Weet het niet meer, heeft geen mening of geen exacte beschrijving, voelt zich te geschokt om te denken of zijn te druk met zichzelf.

Speuren naar de waarheid is dan het graven op zoek naar de rode draad en de gouden tip.

Liegt de rest dan? Niet echt en ook echt niet. Want het gaat om die interpretatie van wat gezien, gehoord, geroken, geproefd en gevoeld wordt. Dat is een lastig parcours.

Hebben we met de dadervraag te maken?

Is die aanwezig tussen die 150 aanwezigen? Oei, dan wordt die waarheid ook nog vanuit protectie aangevallen. Nou, succes dan. Dan gaat het niet meer alleen om de omgeving en wat daar gebeurde, dan gaat het om leugens als waarheid te laten klinken.

Hele beroepsgroepen houden zich hiermee bezig. Met de gebeurtenis, de aanleiding, de aanloop, de afloop, de gevolgen en de eventuele dadervervolging.

Is dit een “ver van mij bed show”?

Was het maar waar! Hoe groot, indoctrinerend, beangstigend en vertrouwt het voorgaande op u overkomt, heeft met uw persoonlijke geschiedenis aan invloeden te maken.

Ieder leven behelst een leerproces, een uitvoeringsproces en een doorgeefproces en…. hoe we daarmee omgaan.

Ook uw waarheid wordt gevormd door die 3 á 4%

Van alles wat wij zien, horen, proeven, ruiken, en voelen krijgen we dus maar 3 á 4 procent bewust mee. Iemand die een zintuig moet missen of onderontwikkeld / ziek/ gehandicapt hanteert, ervaart een verhoogde activiteit in een of meerdere andere zintuigen.

Het lijkt op de harde schijf van een computersysteem. Als er vijf mapjes gevuld kunnen worden, maar één geen of minder invoer krijgt, blijft er meer ruimte over voor de anderen. Of één daarvan – of alle vier – extra ruimte claimt, is van ondergeschikt belang.

We zitten in ons eigen vel

We hebben dus amper in de gaten wat een ander aan voorkeuren heeft in het geheel of per interessesector.  Pas als er extra informatie wordt aangereikt, veranderen we van uitgangspunt.

• Dat heb jij toch ook gezien?
• Nee, sorry.
• Hoezo? Je staat naast mij.
• Ja, en?
• Dan zie je toch ook het voetgangerslicht op rood staat.
• Nee, sorry.
• Hé? Hoe kan dat?
• Ik ben blind.

Dit is wel heel simpel, maar zo vergaat het ons continue in minder overdreven verduidelijkte situaties.

Dé waarheid bestaat niet

Dat is een rasse uitspraak van NLP-ers. En als het voorgaande gelezen heeft, begrijpt u waar het vandaan komt.
Dat geldt dus in ons hele leven.

Ik ken iemand die continue met dit onderwerp bezig was

…in alle sectoren van zijn leven.

Wordt ik niet bedonderd? Belogen? Spreekt de ander wel de waarheid? En als diegene zegt dat hij het niet weet, is dat dan wel zo?
Zijn grootste uitdaging was “Wanneer weet ik dat een ander liegt”?

Ik vertelde het bovenstaande

De man keek mij met stomheid geslagen aan.
Zijn gelaat werd steeds witter en ik vreesde dat hij het even niet aankon.
In mijn hoofd had ik heel snel het nood-scenario voor als het nodig mocht zijn.

“Mmmmaar, hhoe mmmoet ik daarmmmee omgaan?” stotterde hij.

Ah, geweldig, dacht ik.

En toen?

“Iedereen heeft recht op een eigen soap. En of iemand de waarheid spreekt is niet uw soap. Dat is die van een ander.” Ik wachtte af of hij mijn woorden kon ontvangen, het een plek kon geven.

Het duurde een behoorlijke tijd voor hij reageerde.

Ik schonk nog eens koffie in om vooral ook voor “leven” in zijn omgeving te zorgen.
Hij volgde al mijn bewegingen.
Zijn ademhaling kwam weer tot rust.

Hij pakte een notitieblokje uit de binnenzak van zijn colbert en schreef er iets op.
“Dus…. iedereen heeft recht op een eigen soap?”vroeg hij peinzend.
“Ja, zei ik, u bent met pensioen, u hoeft niet meer.”
Hij gaf mij een hand “tot volgende week” zei hij en vertrok met vernieuwde veerkracht in zijn stem en in zijn tred.

“Yes, jackpot!” juichte ik even later

Het duurde even voor het “succes” tot mij doordrong.
Van alle puzzels die mij zijn voorgelegd, was dit wellicht de pittigste. Die rode draad, die dadervraag en al die andere invalshoeken, ik had ze allemaal. Maar niet tegelijkertijd.
Gaat het vanaf daar van een leien dakje?
Welnee, maar het onderbewustzijn wordt vanaf daar iedere keer weer op een andere route gezet en zal steeds makkelijker de weg vervolgen.

En deze man? Tekstboekvoorbeeld!

Ons onderbewustzijn weet het

Wat?
Alles!
Van wat “alles”?
Alles van wat binnen onze opnamemogelijkheid ligt. Dus van wat wij zien, horen, ruiken, voelen en proeven.

Onderbewust wordt alles opgeslagen. Soms weten we dingen waarvan we niet weten hoe het komt dat we het weten. Dat kan intuïtie zijn, maar ook (onbewust) binnen deze 3 á 4 procent opslag liggen.

Maar ook dan hebben we nog steeds geen ogen in onze rug. Dus die andere “point of view” hebben we ook dan nog steeds bij een ander weg te halen.

Zijn we er dan?

Welnee!

Waarheid gaat veel verder dan waarheidsgetrouw weergeven van wat wij zien. horen, ruiken, proven, voelen. Behalve die klemtonen van die lastige 3 á 4 procent hebben we ook nog met WOORDEN te maken.

Hoe bedoelt u?

Ja, precies! Ik bedoel dat naast het weergeven van die invalshoeken voor zover wij die bewust waarnemen, we ook nog te maken hebben met de woorden waarmee wij het omlijsten, omschrijven, weergeven, kenbaar maken.

Gebruiken wij dezelfde woorden om ons uit te drukken als de ontvanger van de boodschap, dan hebben we weinig te vrezen.

Maar hoe weten wij dat diegene het snapt, het gewicht van de woorden weet te classificeren, noteren en waardevast te bepalen? Dat vraagt even meer dan een intro-gesprekje van 5 minuten, een uur of een dag.

Zelfs echtgenoten hebben hier moeite mee.

Jarenlang samen en nog niet inzicht hebben in de emotionele belading van de diverse woorden die de partner gebruikt.
Tijdens de triogesprekken  met levenspartners (ik ben dan nummer drie) komt het geregeld voor dat verbazing, verbijstering, geschockeerdheid en ongeloof om voorrang strijden als blijkt dat ze onenigheid hebben om iets waar ze dito over denken.

Oorzaak: woorden!

Zoals een cliëntenpaar tegen mij zei; voor een goed gesprek tussen partners heb je drie personen nodig. Ik voelde mij gevlijd.

Maar het geeft wel aan waar het meestal mis gaat. Zit de kink in de kabel tussen twee personen, dan vormt de repeterende fout de oorzaak van de aanhoudende miscommunicatie.

Te weinig woorden kunnen de waarheid ondermijnen

Want in eigen vel kan iets wat waarheid is, een leugen vertegenwoordigen in het vel van de ander. Die heeft het niet zo, maar wel anders, gevoeld en gehoord. De woorden vertegenwoordigen niet de waarheidskracht die de ander nodig heeft om het als waarheid te kunnen ervaren.

• “Je zei dat je sigaretten ging halen”
• “Dat is ook zo”
• “Je kwam 10 jaar later pas terug”
• “Ja, dat klopt”
• “Dan heb je toch gelogen?”
• “Nee, toen ik wegging, wilde ik alleen maar sigaretten gaan halen. Maar toen….

Iets niet zeggen kan de waarheid ondermijnen

Zo lastig wanneer een partner zich tot speurder gemaakt voelt, omdat het “iets niet zeggen” vaak veel meer impact dan degene die het doet zich bewust is.

Het intuïtief aanvoelen wordt opgeroepen en als angst gaat meespelen in de zin van “hij / zij zal toch niet….” kunnen de ontbrekende “waarheden” via angstige voorgevoelens invulling krijgen.

En nu?

Nog steeds: iedereen heeft recht op eigen soap en de waarheid ligt altijd in onszelf.

Wij hebben alleen ons eigen woordenboek en kunnen ons alleen inleven op de eigen unieke persoonlijkheid.

Dat is de waarheid van ons menselijke zoogdierensoort.