Zwijgen; de gouden veiligheid!

Zwijgen; een moeilijke bezigheid voor een groot aantal mensen. Want, zodra aangegeven wordt – bijvoorbeeld ten behoeve van een crisis coaching – dat zwijgen van essentieel en misschien zelfs reddend (lijfelijk of emotioneel) belang is, weet ik dat ik mij op gevaarlijk terrein begeef!

Roddelend mensdom heeft het nodig dit gegeven alleen al met een ander te delen. Regelmatig voel ik mij dan een “Lucille Ball” die de andere vrouw in de wijntobbe aan haar kant wil krijgen, maar net als haar lukt het ook mij niet altijd.
Dus, geef ik zelden de echte info.
Oh zeker, er wordt in alle toonaarden beloofd dat men zal zwijgen, maar deze belofte wordt waarschijnlijk al binnen 24 uur geschaad.

Pff, het is een lastig gegeven.

In veel situaties zal het een bult roesten wat iemand naar buiten brengt. Maar wanneer het van groot belang is om iemand veilig te houden, voor bijvoorbeeld een mishandelaar, dan lijkt het mij toch een gegeven dat niet om de nieuwswaarde van het nieuwste bouwdoosje van LEGO gaat en men daar rekening mee kan houden.
Ergerlijk genoeg staan ook hier de “beste stuurlui” aan wal. Het is nog niet zo lang geleden dat een van deze figuren zelf de grootste prater bleek te zijn. Ik bedoel maar.

Oef, zwijgen is dus moeilijk voor veel mensen.

Het lijkt wel alsof het niet tot deze mensen door wil dringen dat datzelfde zwijgen voor een slachtoffer van (emotioneel) levensbelang kan zijn. Soms hebben slachtoffers langer nodig voor het indienen van een aangifte en soms spelen ook anderen invalshoeken hierin mee die van groot belang kunnen zijn. Vreemd genoeg; hoe groter het belang, hoe minder discretie.
En, eerlijk gezegd, maakt het mij regelmatig zo enorm boos!

Even onder ons.

Laatst had ik een gesprek met een dame die ook een beroepsgeheim hanteert. Regelmatig hebben wij een klein gesprekje met elkaar om even te kunnen mopperen, zodat wij ons gevoel van machteloosheid – tien minuten kan ons al genezen –  stem en lucht te geven. De situatie rondom een van mijn laatste crisissen werd besproken onder het genot van een kop thee.

Uiteindelijk waren we eruit! Door alles wat op TV, internet (Facebook)  voorbij komt, lijken velen minder te beseffen wat van werkelijk belang is, terwijl tegelijkertijd de journalisten het mindere voorbeeld geven.

Vrijheid van de pers.

Zo komt mij herhaaldelijk voor dat het de veiligheid wel heel apart moet dienen wanneer journalisten “het volk” informeren over de stand van zaken, terwijl de politie nog aan het werk is om de geschiedenis van het nieuwsitem te achterhalen.

Social Media.

Het lijkt erop dat het vermelden – dat ze meer weten dan wie-dan-ook – de belangrijkste bron van het (door)vertelde nieuws is. Zo gaat het ook met de geblokkeerde accounts – om welke reden dan ook – van Twitter en Facebook. Wat is het nut van die openbaring?

Trouwens, Facebook…. het “delen” van de items wordt daar beloond met een”like”, dus hoe kan het moderne menselijk brein nog adequaat reageren op ons verzoek tot zwijgen?

Maar er is meer….

Door het aandragen van een echt “nieuwtje’, wordt de verteller ineens interessant. Deze persoon gaat meetellen, krijgt een positief stickertje en volop de aandacht.

Typisch misschien, maar wanneer het om een slachtoffer van een zedendelict gaat en er iemand in de familie op de hoogte dient te zijn, kies ik meestal een man om de “ins & outs” mee te delen. Meestal zit ik wel goed; het blijkt een goede keus waar ook het slachtoffer veel aan heeft.

En de rest?
Zoet houden met veel woorden, weinig inhoud en een politiek gezicht!

Oef, zucht, kreun; ik geloof dat ik nu ben uitgemopperd!

Bewaren

Bewaren

Bewaren